Inmiddels zijn we alweer vijf dagen terug op de Olavsleden. Het leek een rustige herstart te worden, maar de route had blijkbaar andere plannen met me. Nog voordat we écht begonnen waren, sloeg een zomergriepje toe. Of was het iets anders? Wie zal het zeggen.
Wel kon ik bij aankomst in Vuku iets heel bijzonders doen: het allereerste Engelse exemplaar van mijn boek overhandigen aan Mona. Een prachtig moment, gevolgd door een beroerde nacht. Ziek dus, maar eigenwijs als altijd tóch gaan lopen. Twee dagen hield ik het vol, toen toch maar Mona gebeld met het verzoek ons op te halen.
Als alles meezit, starten we komende dinsdag opnieuw. Dan lopen we in vier dagen naar Trondheim. Niet zoals gepland, mét rustdagen ertussen, maar we komen er. De route wijst en duidt ook dit jaar weer. En hoe.
Wil je volgen hoe het verder gaat? Kijk dan op Polarsteps HenkjanKienhuis of bestel mijn boek om te lezen wat de Olavsleden mij vorig jaar al leerde. Het blijft een bijzondere tocht, telkens weer.
Wat een onzin eigenlijk, die titel. Wat is druk zijn nou eigenlijk? Geen tijd voor niets of voor niets geen tijd? 🤷♂️
Er is genoeg te doen, absoluut. Maar “druk druk druk”? Nee, daar doe ik niet meer aan mee. Vorig jaar nam ik me voor: geen gejakker meer, meer rust, meer balans. 🧘♂️
Is dat mislukt? Nee hoor. Ik heb me gewoon even laten verleiden. Terugvallen in oude gewoontes is zo makkelijk. Het voelt dan al snel weer als “druk”. En eerlijk: als ik nu kijk naar wat ik een jaar geleden allemaal deed… geen idee waar ik die tijd vandaan haalde. 😅
Ik merk dat ik juist rustiger wil leven en zo min mogelijk “moet”. Ik doe liever wat ik wil. En dat voelt zó anders. Willen kost minder energie dan moeten. 💡
Dus nee, niet druk. Al waren de afgelopen weken wél gevuld met een paar flinke uitdagingen. Maar ik blijf erbij: druk was het niet. 😎
Camperdroom op wielen 🚐
Al jaren stond hij op mijn verlanglijst: een camper.🚐 En eindelijk… gevonden! Precies zoals ik het wilde. Alles erop en eraan. En ja hij heet Olav (natuurlijk). 😄
We zijn gelijk op pad. Een paar afspraken in Enschede slim gecombineerd met ontspanning. Fiets achterop, camper aan de kant. Het leven is goed. 🚲✨
Ik red me wel dit weekend. Geen haast. Geen stress. Gewoon genieten.
Een vergeten mijlpaal en een nieuw begin 🗺️
Wat ik deze week bijna vergat: 1 juli 2024. De dag dat ik bij de 0-kilometersteen aankwam bij de Nidaros, het einde van de Olavsleden. 💚
En wat wilde ik níet stoppen. Het voelde alsof ik nog weken door had kunnen lopen. Geen zin om te stoppen, geen zin om terug te gaan.
Gelukkig… volgende week mag ik wéér. Vanaf Vuku deze keer, binnendoor terug naar de Nidaros. Ik kan haast niet wachten. De rugzak staat al klaar (nou ja, bijna). 🥾🇳🇴
Voor nu zit ik heerlijk voor de camper, op een fijne camperplek. Glaasje in de hand, glimlach op mijn gezicht. 🧋
Zondag terug. Dan inpakken. Dan, bijna, vertrekken.
Noorwegen, we komen eraan. En we hebben er vreselijk veel zin in! 💙
Vandaag precies een jaar geleden kwam ik aan bij het Auskin Creative Center in Vuku, midden in mijn reis over de S:t Olavsleden.
Een bijzondere plek, gerund door een bijzondere vrouw: Mona. 🌿✨
Het was daar, op die plek, dat ik na jaren voor het eerst rust en stilte in mijn hoofd ervaarde. Eindelijk. Geen ruis, geen gejaagd gevoel. Alleen stilte, natuur en ruimte.
Daar nam ik me ook iets voor: nooit meer zo druk te zijn. Nooit meer mezelf op te laten jagen door werk, verwachtingen of mijn eigen onrust. 💭
En toch… hier ben ik weer.
Druk. Te druk. Klachten waarvan ik dacht dat ze verdwenen waren, zijn terug. 😔
Vorige week overviel me ineens de gedachte: waar ging het mis? Waar heb ik het laten gebeuren dat ik weer in die oude gewoontes ben gestapt?
Ik weet het antwoord eigenlijk wel. Het leven. Ondernemen. Verwachtingen. Dingen die moeten. Maar vooral ook: dingen die ik mezelf opleg.
En ja, ondernemer zijn brengt druk met zich mee. Maar die extra druk, die laag erbovenop… die maak ik toch echt zelf.
Gelukkig mag ik binnenkort weer terug naar de plek waar het vorig jaar begon. Over 2 weken stap ik opnieuw op de S:t Olavsleden. Weer op pad. Weer op zoek naar rust, ruimte en eenvoud. En het mooiste: ik mag starten op dezelfde plek als waar ik een jaar gelden vandaag aan kwam, Auskin Creative Center. Hoe mooi is dat? 🙏
En dit keer niet alleen. Samen. Twee paar voeten over oude pelgrimspaden, nieuwe gesprekken, andere inzichten. 👫🥾
Het voelt als een tweede kans. Niet alleen een reis over een pad, maar vooral een reis terug naar mezelf.
Afgelopen week stond in het teken van de Alpe d’HuZes. Lopend omhoog, 14 kilometer lang, met stijgingspercentages van 9 tot 11 procent ⛰️🥵. Pittig, ja. Maar wat me het meest raakte, zat niet in de klim.
Het waren de verhalen 💬.
Bij elke bocht, bij elke kaars 🕯️ langs de weg, bij een spandoek of een kort moment van rust, daar ontstonden ontmoetingen. Kleine gesprekjes, bijna achteloos begonnen, groeiden uit tot delen van diepe emoties 💔. Verhalen over verlies, rouw, hoop. Over vaders, moeders, vrienden, partners 👨👩👧👦. Over waarom mensen deze berg beklimmen, niet alleen met hun benen, maar vooral met hun hart ❤️.
Het is bijzonder, misschien zelfs vreemd, hoe natuurlijk het daar voelt om je kwetsbaar op te stellen. Om zomaar met een vreemde te praten over verdriet dat je meestal diep wegstopt 😔. In de gewone wereld gebeurt dat zelden. Maar op een plek als deze, net als op de S:t Olavsleden 🚶♂️🛤️, lijkt het delen van verdriet, en luisteren naar elkaar, opeens de normaalste zaak van de wereld.
Ik sprak mensen die rouwden om geliefden die de strijd tegen kanker verloren 🎗️. Mensen die nu nog strijden. En mensen die zélf ziek zijn, maar tóch de berg opgaan omdat opgeven geen optie is 💪. Tranen, omhelzingen 🤗, een hand op je schouder: zomaar, vanzelf, zonder dat er veel woorden nodig zijn.
Het ontroert me telkens weer dat dit kan 🥹. Dat er op zulke momenten ruimte is voor oprechte verbinding 🤝. En het maakt me weemoedig, want waarom lukt dat niet gewoon vaker, buiten zulke contexten? 🫤
Misschien ben ik er gevoeliger voor geworden sinds mijn tocht over de S:t Olavsleden. Misschien zie ik het nu scherper. Maar wat ik wéét, is dat deze momenten van echt contact het meest waardevol zijn 🌟.
Blaren? Ik? Nooit last van. Echt nooit. Ik heb het Pieterpad gelopen, de Hermannsweg en talloze andere korte en lange wandeltochten, zonder één blaar. Maar tijdens mijn tocht over de St. Olavsleden, jawel, had ik ze. En hoe.
Vanaf dag één was het raak. 🩹Compeed erop en door, dacht ik. Maar na nog geen 25 kilometer onderweg waren mijn voeten al kapot. En er lagen nog zo’n 600 kilometer voor me… 🙈
Op dag twee werd het alleen maar erger. Gelukkig kon ik terugvallen op de kennis van collega’s van het Rode Kruis⛑️. Zij gaven me een gouden tip: blaren trapsgewijs afplakken met brede leukoplast. Doe dit vooral voordat je de blaar kapot hebt gelopen. Laat de blaar heel.
Hoe werkt dat precies?
Stap 1: Knip een strook brede leukoplast.
Stap 2: Begin ruim boven de blaar op de gezonde huid, en plak de leukoplast dan trapsgewijs naar beneden over de blaar heen. Zorg dat ongeveer 50% van de leukoplast over de vorige leukoplast heen gaat, ga door tot je voorbij de blaar bent op de gezonde huid.
Stap 3: Laat de leukoplast zitten zolang die goed blijft zitten. Als hij begint los te laten, verwijder hem voorzichtig, in ieder geval na het goed weken van je voet (bijvoorbeeld na het douchen of weken in een bak met water). Dit ter voorkomen dat je je blaren kapot trekt.
Tip: Zorg dat de huid schoon 🧼 en droog is voor het plakken. Eventueel kun je de blaar zelf beschermen met een stukje second skin, voordat je gaat afplakken.
Deze techniek voorkomt verdere wrijving op de blaar, houdt de huid op zijn plaats en beschermt tegen vuil en vocht. In mijn geval zorgde het ervoor dat het niet erger werd, en dat was op dat moment al pure winst.
Maar echt beter werd het pas toen ik in Åre aankwam, zo’n 400 kilometer verderop. Daar vond ik een vestiging van Naturkompaniet, een uitstekende buitensportwinkel. Ik vroeg naar teensokken om de wrijving te verminderen, maar men wilde graag verder kijken. Peter ging mij helpen en keek verder, veel verser. Hij nam uitgebreid de tijd om mijn voeten 🦶 en schoenen 🥾 te meten.
Wat bleek? Mijn Meindl wandelschoenen, gekocht bij een goede winkel in Apeldoorn, waren te klein én te breed. 🙈 Mijn voeten kregen te weinig steun en gleden constant, het perfecte recept voor blaren. Peter hielp me aan een paar Crispi wandelschoenen die wel goed aansloten op mijn voeten. En vanaf dat moment werd het met de dag beter. Geen nieuwe blaren meer, alleen herstel. 🙃
Wat wil ik je meegeven?
Ga naar een écht goede speciaalzaak voor wandelschoenen. 🥾 Laat je voeten professioneel opmeten. Vertel dat je meerdere weken gaat lopen, je voeten gaan op zo’n tocht uitzetten.
Test je schoenen ruim op tijd. Loop er meerdere lange wandelingen op, met het gewicht 🎒 dat je ook tijdens je tocht draagt.
Neem een goede blarenkit mee. Mijn favorieten: brede leukoplast, desinfectiemiddel, second skin, compeed en een klein schaartje. Alles natuurlijk zo ligt mogelijk. 😉
Leer hoe je blaren goed afplakt. Het lijkt een detail, maar het kan je tocht maken of breken. Bij is het essentieel geweest anders had ik Trondheim niet gehaald.
Verzorg je voeten elke dag. Was ze, droog ze goed af (ook tussen de tenen!), en geef ze de aandacht die ze verdienen. Je voeten zijn je belangrijkste gereedschap tijdens een lange tocht. Behandel ze ook zo, vóór, tijdens en na het wandelen.
Een jaar geleden begon mijn pelgrimstocht. Op 28 mei startte ik mijn reis over de St. Olavsleden. Wat bedoeld was als een lange wandeltocht, groeide uit tot een ervaring die mijn leven voorgoed heeft veranderd.
Ik had veel gelezen over pelgrimstochten, over de zogenaamde drie fases die je onderweg zou doorlopen. Als nuchtere oosterling haalde ik daar mijn schouders over op, het klonk me te zweverig. Maar vanaf dag één werd ik ingehaald door de realiteit. De route bleek fysiek zwaar. Ik had nog nooit blaren gehad bij het wandelen, en toch zaten ze er op die eerste dag al. De oplossing kwam pas 400 kilometer verderop. Achteraf denk ik: het moest zo zijn.
Maar de echte reis begon vanbinnen. Gaandeweg werd ik geconfronteerd met oude pijn. Herinneringen aan het verleden, privé, werk, hulpverlening, kwamen onverwacht naar boven. Ze raakten me diep. En toch, ik mocht er doorheen. Ik kon erdoorheen.
Wat me jarenlang dagelijks bezighield, kreeg onderweg een plek. Het is niet verdwenen, niet vergeten, maar ik heb het leren accepteren. Het is een deel van mijn verhaal geworden. De strijd die ik elke dag voerde tegen die herinneringen… die is gestopt.
In Vuku, net over de grens in Noorwegen, vond ik eindelijk rust. Daar veranderde mijn tocht in een échte pelgrimstocht, een reis waarvan ik kon gaan genieten. Mijn hart ging open, mijn hoofd werd lichter. Ik kreeg nieuwe ideeën, en nam beslissingen die goed voor me bleken te zijn.
Vuku leerde me dat stilte en rust samen kunnen gaan met een actief leven. Voor het eerst in vele jaren was het stil in mijn hoofd. Echt stil.
Na terugkomst heeft de hectiek van alledag me deels weer ingehaald. Oude gewoontes sluipen erin voor je het weet. Veranderen is soms lastig. Maar in de kern is het me gelukt: aandacht geven aan mezelf en mijn omgeving, en op tijd stilstaan en reflecteren.
Nu, precies een jaar later, weet ik dat ik terug mag. Terug naar Vuku, om daar opnieuw een route te starten. Een andere weg, een nieuw avontuur. Iets later dan vorig jaar, maar ik zal opnieuw aankomen in Trondheim bij de 0-steen. Deze keer zal het anders zijn en dat is goed.
Wat ik vorig jaar heb meegemaakt, neemt niemand me meer af. Die pelgrimstocht is van mij. En ik kijk ernaar uit om daar nieuwe ervaringen aan toe te voegen.
Wat leven we toch in een wereld vol haast. We rennen van afspraak naar afspraak, scrollen eindeloos op onze telefoons en vergeten onderweg soms iets heel simpels: een glimlach, een groet, een écht gesprek.
Maar toen ik vorig jaar de Olavsleden liep, de pelgrimsroute van Zweden naar Noorwegen, werd ik aangenaam verrast. Niet alleen door de prachtige natuur en het gevoel van onderweg zijn, maar ook door de mensen. Er was altijd tijd voor een praatje of een groet. Niet alleen van andere wandelaars of pelgrims, maar ook van de lokale bevolking. In Zweden en Noorwegen zeggen mensen gewoon nog gedag tegen elkaar. “God morgon!” of “God tur!” En ja, dat doet echt wat met je. Een klein gebaar, een beetje positieve energie. Heerlijk.
Wat me opviel: mensen daar zitten minder met hun hoofd in hun telefoon. Ze zijn aanwezig. Ze zien elkaar. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en hebben aandacht voor wat er om hen heen gebeurt. Die aanwezigheid maakt dat je je gezien voelt, alsof je weer even onderdeel bent van een groter geheel.
’s Avonds, in de hostels en herbergen, was er nog meer ruimte voor échte gesprekken. Met mensen die je net hebt leren kennen praat je ineens over het leven, de dag, de mooie en minder mooie momenten. Geen oppervlakkigheid, maar gesprekken die binnenkomen. Open, oprecht en onverwacht vertrouwd. Het lijkt alsof de weg, de stilte en de natuur iets in ons losmaken. We laten onze muren zakken en durven onszelf te laten zien, gewoon zoals we zijn.
Dat zette me aan het denken. Waarom doen we dat hier eigenlijk zo weinig? Zou het in Nederland ook (weer) kunnen? Ik ben zelf begonnen met iedereen die ik passeer aan te kijken en te groeten. En weet je? Dat levert mooie reacties op. De één is verrast, de ander groet terug met een brede glimlach. Soms kijkt iemand je niet aan en dat is ook oké. Maar steeds vaker is er dat kleine moment van contact. En dat maakt een verschil. Zeker voor het gevoel, dat kleine gebaar doet wat met je.
Natuurlijk, ik ben ook niet heilig. Mijn telefoon weet me ook vaak genoeg te vinden. Maar ik probeer bewuster om te gaan met mijn aandacht. Mijn telefoon staat op trillen, alleen écht belangrijke meldingen komen nog door. Ook op mijn horloge komen geen overtollige berichten meer binnen. Zo houd ik meer ruimte over voor wat er écht toe doet: de mensen om me heen en het nu.
En het mooiste van dit alles? Het werkt. Echt. Een groet wordt een glimlach. Een glimlach wordt een praatje. En soms groeit daaruit een ontmoeting die je bijblijft. Zo eenvoudig kan het zijn.
Dus… wie groet jij vandaag?🙋♂️
Misschien is het die buur die je altijd alleen ziet lopen. Of de kassière bij de supermarkt. Of gewoon die onbekende die je op straat passeert. Geef het een kans. Misschien verandert het je dag. Of die van een ander.
In mijn boek📖 vertel ik nog veel meer over mijn ervaringen en ontmoetingen langs de Olavsleden, de prachtige pelgrimsroute van Zweden naar Noorwegen. Over de rust, de mensen, de inzichten onderweg. Een persoonlijke reis vol verwondering, omdenken en kleine grote momenten.
Dat hoor ik dus best vaak. “Wandelen, wat zonde van je tijd.” Je schiet niet op, het gaat langzaam, en meestal eindig je weer op de plek waar je begon. Tja, als je het zo bekijkt, lijkt het misschien ook wel een beetje zinloos.
Maar juist in die opmerkingen zit, wat mij betreft, de hele essentie van wandelen verscholen.
Wandelen is vertragen. Even loskomen van het tempo van de dag, de klok die tikt, de agenda die roept. Je komt letterlijk in beweging, maar innerlijk sta je even stil. En ja, soms kom je weer uit op hetzelfde punt als waar je begon, maar geloof me, je komt er anders aan.
Na een wandeling van bijvoorbeeld tien kilometer ben je misschien fysiek terug op dezelfde plek, maar mentaal heb je vaak een hele reis gemaakt. Gedachten zijn op hun plek gevallen, dingen zijn helderder geworden. Hoe langer je loopt, hoe dieper je denkt, hoe meer je uit de knoop raakt.
Een paar keer per jaar ga ik met een stel vrienden op pad. Meerdaagse wandeltochten, tentje of hangmat mee, koken op een vuurtje. We praten veel, lachen veel, en bij het kampvuur lossen we de wereldproblemen op, of in elk geval doen we een poging. Na zo’n weekend stap ik opgeladen terug de ‘echte wereld’ in. Dat is zo’n fijn gevoel: fris in je hoofd, warm vanbinnen.
Maar dan zijn er ook die tochten die je alleen maakt. Zoals ik vorig jaar deed, vijf weken lopen in m’n eentje. Daar kun je je vooraf eigenlijk geen voorstelling van maken. Je hebt zoveel tijd. Tijd om na te denken, om stil te worden, om te voelen wat er in je leeft. Ook de dingen waar je normaal liever niet aan denkt. Maar tijdens het wandelen komen ze toch. En gek genoeg: dat is goed.
Het lucht op. Het geeft ruimte. Dingen krijgen een plek.
Ik bedoel dat letterlijk: het plaatst dingen. Herinneringen, gedachten, gevoelens die soms elke dag door je hoofd blijven malen, ineens zijn ze er nog wel, maar ze overheersen niet meer. Tijdens die tocht heb ik daar veel over mogen nadenken. En wat ik daaruit gehaald heb? Rust. Begrip. Acceptatie.
Wandelen is dus allesbehalve zonde van je tijd. Het is misschien wel het beste wat je met je tijd kunt doen.
Wat het mij allemaal heeft gebracht? Daar heb ik een boek over geschreven. Je vindt het hier:
Steeds als ik, weer eens, enthousiast vertel over mijn pelgrimstocht, of over het boek dat ik daarover schreef, krijg ik vroeg of laat dezelfde vraag: “Wat heb je daar nu eigenlijk van geleerd?”
Een logische vraag. Maar ook best een lastige. Want hoe vat je een maand van lopen, voelen, worstelen en verwonderen samen? Toch zijn er lessen die me zijn bijgebleven. Inzichten die zich al lopend aan me opdrongen, niet met groots tromgeroffel, maar stilletjes, stap voor stap.
Ik kan het. Klinkt simpel. Was het niet. In aanloop naar mijn vertrek had ik serieuze twijfels: is mijn lijf sterk genoeg? En mijn hoofd? Pas na ruim 400 kilometer viel het kwartje: ik kan dit. Maar zelfs daarna bleven de twijfels zich soms roeren. Elk pijntje, elk obstakel bracht onzekerheid. Tot ik op een dag besloot: laat het gebeuren.
Laat het gebeuren. Wat komt, dat komt. Daar hoef je niets mee, behalve het ervaren. Je verzetten heeft geen zin. En hoe minder ik vocht tegen alles wat op mijn pad kwam, fysiek én mentaal, hoe lichter het werd. Ik kwam oude gedachten tegen, dingen waarvan ik dacht dat ik er allang klaar mee was. Niet dus. Maar dat was oké. Alles mag er zijn.
Alles heeft een reden. Of je nu een mooie herinnering maakt of een zware, alles draagt bij aan wie je bent. Als je leert waarderen wat je meemaakt, ook het moeilijke, krijgt het een plek. Het vormt je. En het leert je mild te zijn voor jezelf.
Minder is meer. Op pad had ik 14,3 kilo op mijn rug, te veel, bleek al snel. De volgende keer neem ik minder mee. Inmiddels weet ik dat je met een rugzak en de juiste bagage, samen 10 kilo, prima kunt leven. Het maakt het lopen lichter én je hoofd leger. Terug thuis betrap ik mezelf vaker op de vraag: heb ik dit echt nodig, of is het gewoon leuk? Minimaliseren is een gewoonte geworden.
Niets moet. Je hoeft niks. Niet voor jezelf, en al helemaal niet voor een ander. Die eeuwige ratrace waarin we leven? Die is zelfopgelegd. Je mag vertragen. Je mag rusten. Je mag nee zeggen. Gewoon, omdat het jouw leven is.
Leef NU. Het verleden is geweest. De toekomst is onzeker. Wat je hebt, is dit moment. NU. En dat is, gek genoeg, vaak meer dan genoeg.
Nee, dit is geen zware boodschap. Het is juist het tegenovergestelde. Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn. Laat het gebeuren. Loop jouw pad. En boven alles: leef NU.
Soms heb je van die weken dat je denkt: hóé dan? Alles komt tegelijk. Werk, thuis, plannen, ideeën, alsof het leven even op de turbostand staat.
Op het werk gebeurt van alles. Superleuke dingen, maar die houd ik nog even voor me. Spannend, dat wel. Wordt vervolgd!
Thuis draaide alles de afgelopen tijd om mijn boek. Wat begon met losse aantekeningen, gewoon, voor mezelf, om terug te lezen, is inmiddels uitgegroeid tot een echt boek. Want ja, de S:t Olavsleden heeft me geraakt. Die tocht bracht niet alleen mooie landschappen, maar ook een nieuwe versie van mezelf.
Langzaam kregen de aantekeningen vorm. Ze werden langer, kregen structuur, werden hoofdstukken. En toen dacht ik (nog een tikje naïef): ik maak er gewoon een boek van. Uitschrijven, herschrijven, opnieuw lezen, weer aanpassen… Avondenlang. Wekenlang. En elke keer herbeleefde ik de route weer een beetje. Dat was misschien wel het mooiste eraan.
Na feedback van een paar meelezers volgde de eerste proefdruk. Spannend! Meteen een grote oplage durfde ik niet aan, dus daarna begonnen met een bescheiden 100 stuks. En wat denk je? Binnen no-time waren ze bijna allemaal weg. Vandaag kwam de tweede druk binnen en die voelt nóg specialer.
Ondertussen ben ik in de wondere wereld van de “marketing” gedoken. Facebook, Instagram, Bluesky, een website gebouwd, een webshop erbij… En dan lobbyen: wie wil mijn boek verkopen? Dat bleek nog niet zo makkelijk. Zelf alles doen is tof, maar dan moet je ook echt álles zelf doen. Niet iedereen staat meteen voor je klaar, en sommige deuren blijven gewoon dicht.
Maar er gingen ook deuren open! ViaGaia, een site over fietsroutes in Noorwegen en Zweden, was de eerste die het boek opnam. Daarna volgde de kloosterboekwinkel in Wittem, en binnenkort ligt het ook bij Berne Abdijwinkel. Zo groeit het stapje voor stapje. En dat is eigenlijk best bijzonder.
Is het zwaar? Nee hoor. Het voelt soms als een echte baan erbij, terwijl ik tijdens mijn tocht nou juist had besloten dat ik met één baan wel genoeg had. Dus af en toe even gas terug. Niet alles tegelijk willen.
Volgende week zaterdag sta ik op het MH Boekevent in Tiel (bij Van der Valk) samen met “Bestel bij de auteur” en een groep andere schrijvers. En in augustus? Dan mag ik, wederom samen met “Bestel bij de auteur” op de boekenmarkt in Deventer staan! De spullen zijn al binnen, dus dat feestje kan bijna beginnen.
Druk? Ja. Maar vooral ook: ontzettend leuk. En daar doe ik het voor, in alle rust.
